Reisverslag van John Pieterse.
Ga je mee op snorkelsafari naar Mozambique? We ontdekten een paar hele mooie, idyllische en authentieke plekjes direct aan het strand waar je heerlijk kunt verblijven, ook met kinderen, en waar je van gewoon goed tot soms zeer goed eten kunt genieten. De mensen zijn zonder uitzondering vriendelijk en gastvrij en in de meeste lodges wordt naast het Portugees vaak verrassend goed Engels gesproken, en dat is best prettig.
Mozambique is snel en gemakkelijk te bereiken en daarom perfect te combineren met een safari in buurland Zuid-Afrika. Wij kunnen je met de hand op het hart verzekeren dat Mozambique de moeite meer dan waard is. Hier vind je geen overvolle, commerciële toeristenfabriekjes maar juist dromerige, kleinschalige en goed verscholen blote voeten strandluxe. Ben je geïnteresseerd in onze avonturen? Lees dan hieronder ons reisverhaal of informeer direct naar de mogelijkheden.
Op de bonnefooi van Zuid-Afrika naar Mozambique
Dit keer zouden we het eens helemaal anders doen. Na een paar dagen met afspraken in en rondom Durban, Zuid-Afrika, zouden we op eigen gelegenheid door buurland Mozambique trekken. Op de bonnefooi en met een grote 4×4 omdat we anders niet bij de lodges zouden kunnen komen die we graag wilden bezoeken. Als wij een studiereis maken, waar dan ook in Afrika, is eigenlijk alles vooraf geregeld. Altijd staat er wel iemand klaar om ons naar de volgende bestemming te brengen. Dit keer waren we geheel op onszelf aangewezen.
Van Durban rij je in pakweg zes uur naar de Kosi Bay grensovergang van Zuid-Afrika met Mozambique. Om 18:00 uur is het pikkedonker dus kun je het beste ergens in de buurt van de grens overnachten voordat je verder reist. Bovendien vonden wij het alle twee wel welletjes na zes uur intensief sturen. Wij hadden voor de Kosi Bay Forest Lodge gekozen waar we zelf met ons ‘4×4 bakkie’ en dus zonder transfer zouden kunnen komen. Omdat wij nauwelijks ervaring hebben met het rijden door terrein vonden we het toch beter om even te bellen voor advies. Na een klein half uurtje kwam er iemand van de lodge ons begroeten. Hij stelde zich voor als ‘Rasta’ wat ook op zijn naambordje stond. Of ‘Rasta’ tevens zijn echte naam is weet ik niet. In Afrika kom je wel vaker mensen tegen met bijzondere namen zoals: Blessing, Precious of Happyness. Onze ‘Rasta’ was in elk geval een zelfverzekerde kerel die ook zijn haardracht had aangepast aan zijn bijzondere naam. Hij ging ons voor over een hobbelig zandpad vol met kuilen. Een voorproefje van wat nog zou komen.
De grens van Mozambique over
De volgende dag staken we de nabijgelegen grens met Mozambique over. Het was niet druk toen we bij de grensovergang aankwamen. Stempeltje halen bij de Zuid-Afrikaanse douanebeambte. Visum kopen om Mozambique in te mogen, formuliertjes invullen voor de auto, nog meer stempeltjes halen maar in minder dan een half uur hadden we alle formaliteiten achter de rug. Veel mensen hadden ons gewaarschuwd voor corrupte agenten of gewiekste immigratie ambtenaren die opzettelijk een stempel in je paspoort vergeten te zetten zodat je die later alsnog moet komen halen. Tegen betaling natuurlijk. Het zal wel wezen maar ons is hiervan niets gebleken. Integendeel zelfs; alle overheidsdienaren waren behulpzaam en vriendelijk. Ben je eenmaal de grens over dan is het niet meer zo ver naar White Pearl, ons eerste adres en een überluxe strandresort. Toch ben je er ook weer niet zomaar want je rijdt geregeld door het bushveld omdat hele stukken van de toegangsweg naar White Pearl gewoon zijn verdwenen. Het verblijf kunnen we kort samenvatten: alles prima en het resort ligt aan misschien wel het mooiste stuk strand dat we hebben gezien maar naar onze smaak was het toch iets te gelikt allemaal. Behalve die toegangsweg dan! Of liever gezegd de stukken die er nog wel lagen.
Onze volgende stop was Machangulo Beach Lodge dat helemaal aan de andere kant van het gelijknamige olifanten reservaat ligt, aan de zee ingang van de baai van Maputo. Volgens de routebeschrijving moesten we na 8,6 kilometer van het White Pearl Resort rechtsaf slaan. Er staan geen wegwijzers. We zagen wel een soort karrespoor maar dat kon toch onmogelijk onze afslag zijn. De route die we vooraf hadden gedownload in Google Maps gaf ook aan dat we hier van de gravelweg af moesten. Dit was een klein testje. Moesten we dit nu wel doen, zo vroegen wij ons af. Als echte toeristen hadden we immers niks voorbereid. We waren op pad gegaan zonder bandenspanning meter, zonder pomp of van die handige schepjes om je auto uit te graven als je vast komt te zitten. Yoga matjes voor je banden leggen schijnt overigens ook heel goed te werken. Wél hadden we bereik en drinkwater dus besloten we er allebei voor te gaan. Na een tijdje reden we moederziel alleen door een groen en glooiend landschap dat ons aan het zuiden van de Serengeti na een periode van regen deed denken.
Haha. Hoe stoer zijn wij? We voelen ons echte ontdekkingsreizigers en hebben het reuze naar ons zin. Totdat we stilstaan voor een enorme plas met water. Geen idee hoe diep en hoe drassig de bodem is. Onze auto heeft geen ‘snorkel’. Onderweg hadden we van twee jochies elk een bezempje gekocht. Een goede investering. Ik schuifelde het water in. Met de bezem als peilstok en mijn blote voeten om de bodemgesteldheid te voelen. Om de poel heen was het erg drassig en zompig. Bovendien kon je door het hoge gras de ondergrond niet zien. Volgens de bezem zou het water niet boven de dorpel komen. Dat wil zeggen als we vlak naast het spoor zouden blijven rijden. Doen? Doen! We hadden nog steeds bereik dus we konden altijd nog de receptie van White Pearl bellen. Twijfel en plezier kunnen prima samen gaan mits twijfel zich een beetje gedeisd houdt want we zouden pas over anderhalf uur bevestiging krijgen of we daadwerkelijk op de goede weg waren. En welke obstakels konden we nog verwachten? Je weet het pas als je er voor staat.
Nog maar 50 kilometer te gaan
Zonder verder oponthoud maar na veel gehobbel en gestuiter kwamen we bij het toegangshek van Machangulo Elephant Reserve. High five! Dit hebben we alvast gefikst en we hebben er nog steeds zin in. Nog maar 50 kilometer te gaan en dus volop gelegenheid om onze 4×4 skills te testen. Het park is erg mooi met afwisselend uitgestrekte open vlaktes en dichtbegroeid bos. Behalve enkele antilopensoorten en een tegenligger zien we verder geen tekenen van leven. Misschien maar goed ook want waar moet je heen in dit rulle zand behalve achteruit als er een plotseling een olifantenfamilie op je pad komt.
Met nog slechts een paar kilometer te gaan staat de grote wijzer op twaalf en wijst de kleine naar de vier. We zijn alweer 6 uurtjes onderweg en hebben 80 kilometer afgelegd. We rijden nu door kleine dorpjes. Nog steeds in het park. Overal waar we rijden kijken de mensen op en onderbreken voor even hun dagelijkse bezigheid om naar ons te zwaaien. Soms lopen verschillende zandpaden uit elkaar om later weer bij elkaar te komen. Als we het niet zeker weten stappen we even uit om de weg te vragen. Met een combinatie van Engels, Frans en een paar woorden Spaans komen we er telkens weer uit. Op enig moment zien we ook een winkeltje dat is opgetrokken uit een paar beschilderde golfplaten. De muziek staat aan en de deur staat open maar er is niemand binnen. Twee knulletjes van amper een jaar of tien gaan de eigenaar halen. We kopen twee gekoelde biertjes en voor die knapen een Coca Cola. We voelen ons prima en genieten van ons avontuur en het verfrissende bier.
In het voorlaatste dorp zien we tussen de hutten en schamele gebouwtjes ineens een paar ‘witten’ lopen in van die driekwart broeken. In de baai ligt een speedboat voor anker met aan de zijkant het opschrift Machangulo Beach Lodge. Almost there dus! Omdat we nog één dorp verder moeten gaat één van de begeleiders met ons mee. Ik krijg nu aanwijzingen van twee kanten. Ik schakel mis en oh jee. Met nog minder dan één kilometer te gaan zitten we vast in het rulle zand. Na een paar mislukte pogingen om los te komen ronselt onze begeleider een paar lokale jongens met een stuk touw en een ouwe afgetrapte Toyota Landcruiser. Ze trekken ons bij de eerste poging vlot et voilá, karren met die hap. Ik wil douchen.
Een zachte landing
Machangulo Beach Lodge zelf is slechts per boot bereikbaar dus we parkeren de auto op een afgelegen veldje. Omdat we maar één nacht blijven heb ik geen zijn om beide koffers mee te sjouwen. We proppen alles wat we nodig hebben in een tas. De rest laten we in de auto achter en gaan aan boord. Perfectly safe bezweert Marcos, onze kapitein. Nobody will touch it. Het is maar dat je het weet. Het is maar een klein stukje varen vanaf het strand naar de lodge en ik zie geen aanlegsteiger. Het ontvangstcomité staat ons toe te zingen vanaf het strand. Marcos gebaart dat we ons moeten vasthouden. Goed vasthouden met de ene hand de zee-reling en met de andere hand het bankje. Hij wacht tot een golf de boot optilt en draait dan de gaskraan flink open. We stormen recht op het strand af. Samen met de golf spoelen we aan. Als de golf zich terug trekt staan we met boot en al op het strand. Zachte landing. En droge voeten. “Cause you gotta have faith” zingt George Michael zachtjes in mijn hoofd.
Bekijk ook: Familie Safari & strandvakantie
Met het hele gezin op een safari in het Krugerpark en afsluiten met een aantal heerlijke dagen aan zee in het idyllische Mozambique, wie wil dat niet. Wij hebben gekozen voor een privé-safarilodge waar kinderen van alle leeftijden welkom zijn en je met het hele gezin op zoek gaat naar de Big Five. Reis je niet met een familie of wil je andere aanpassingen? Neem dan contact met ons op voor een voorstel op maat.
Highlights: Big five Safari, Verblijf in privévilla’s, Unieke strandlocatie, Geschikt voor families